Βιταλιανός

I

(τέλη 5ου – αρχές 6ου αι. μ.Χ.).Βυζαντινός στρατηγός από τη Μοισία της Θράκης. Γότθος στην καταγωγή, ήταν συγγενής του περίφημου θεολόγου Λεόντιου Βυζάντιου του Ιεροσολυμίτη. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αναστάσιου Α’, πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον των Περσών στη Μεσοποταμία, μετά το τέλος της οποίας διορίστηκε αρχηγός των μισθοφορικών στρατευμάτων της Κωνσταντινούπολης. Το 514, με την πρόφαση ότι ήθελε να υπερασπίσει τη σύνοδο της Χαλκηδόνας, επαναστάτησε, επικεφαλής κυρίως Ούννων, εναντίον του Αναστάσιου Α’. Ο αυτοκράτορας έστειλε στρατό εναντίον του. Οι στασιαστές, αφού νίκησαν διαδοχικά τους Βυζαντινούς στρατηγούς Υπάτιο και Κύριλλο, κατέλαβαν τη Σωζόπολη και άλλες πόλεις κοντά στον Εύξεινο Πόντο και απειλούσαν με τον στόλο τους την Κωνσταντινούπολη. Το 515, ο στρατηγός του Αναστάσιου Μαρίνος πυρπόλησε τον στόλο του Β. και τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την πολιορκία και να φύγει. Στα χρόνια του Ιουστινιανού ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά επειδή θεωρήθηκε ύποπτος νέας συνωμοσίας, θανατώθηκε.

II

(; – 672 μ.Χ.).Πάπας της Ρώμης (657-672). Διαδέχτηκε τον Ευγένιο Α’.Με τη βοήθεια του πανέξυπνου μοναχού Θεόδωρου, τον οποίο είχε τοποθετήσει επικεφαλής της αρχιεπισκοπής του Καντέρμπερι, κατόρθωσε να επιβάλει τη λατινική λειτουργία στην αγγλοσαξονική εκκλησία. Διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κώνστα Β’, τον οποίο και επισκέφθηκε. Κατά την παράδοση, στα χρόνια του καθιερώθηκε η χρήση εκκλησιαστικού οργάνου στη διάρκεια της λατινικής λειτουργίας.